Sterker

Vorige week las ik een artikel waarin stond dat Kamerleden en bewindslieden tijdens commissiebijeenkomsten voortaan staand debatteren. Dus niet in de Kamer, want daar gebeurt het al, nee, in van die zaaltjes waarin wat kleinschaliger wordt overlegd. Voorheen deed men dat, ik citeer het artikel, `weggezakt achter een kop koffie’, maar die tijd is voorbij. Als je tegenover elkaar staat is dat energieker en actiever. Bovendien krijgt wat je zegt meer gewicht. Snap ik.
Veel wordt sterker als je staat. Charles Dickens en Ernest Hemingway schreven staand, twee schrijvers die ik hoog heb.
Vorige week had ik het in een nachtprogramma op de radio over dingen staand doen. Ik haalde er ook het té grote caféterras bij, zo’n terras dat ik een mijn-collega-komt-zo-terras noem. Bijna iedereen zit daar te wachten op de collega die zo komt. Ondertussen doen de terraszitters net alsof ze genieten. Maar dat is volgens mij schijngenot. Ze hebben de ogen gesloten met hun gezicht naar de zon gewend, maar dan kan ook op plekken waar je niet hoeft te wachten, bijvoorbeeld in de vrije natuur, waar het lekker ruikt en het bijna altijd stil is.
Zo’n mijn-collega-komt-zo-terras is vaak een tragisch tafereel, dat misschien wat minder tragisch is als iedereen blijft staan, aan van die hoge tafeltjes. Wat voor Kamerleden en bewindslieden geldt, kan daar ook: het ziet er wat actiever en energieker uit.
Het programma werd gepresenteerd door de dichteres des vaderlands, Ester Naomi Perquin, en die nuanceerde mijn voorstel. Het leek haar goed dat op een mijn-collega-komt-zo-terras de mensen blijven staan bij wie de collega nog niet is geweest. Dan is het voor iedereen duidelijk wat er aan de hand is.