Achtbaan

Graag kijk ik naar tennis, maar dat doe ik toch anders wanneer er geen Nederlanders meer meedoen. Op Ronald Garros zijn we er allemaal uit, om het maar weer eens over `we’ te hebben. Eerst is het geboeid zijn met spanning, daarna alleen maar geboeid.
Van Robin Haase verwacht ik nauwelijks iets, maar van Kiki Bertens wel. Daar heeft ze last van. Niet speciaal van mijn verwachtingen, maar dat er verwachtingen zijn. Snel laat ze dan wat haar coach Sluiter noemt, negatieve lichaamstaal zien. De coach ergert zich daaraan. Kiki Bertens zelf ook. Ze zegt veel te veel bezig te zijn met wat er fout kan gaan. Ik citeer: “Niets gaat vanzelf, ik moet over alles nadenken. Ik zit constant in een achtbaan. Genieten, loslaten; ik kan het niet. Er moet een oplossing komen.”
Deze kwestie herken ik, moet ik zeggen. Ik heb ook van die achtbaandagen. Dus ook de hele tijd over alles nadenken. Aan het begin van de dag voel ik al dat het eraan zit te komen. Gisterochtend bijvoorbeeld. Hoor ik op de radio iemand iets uitleggen over pinautomaten. Dat banken gaan samenwerken. Terwijl ik me afvraag wat dat voor me kan beteken, hoor ik een man flappentap zeggen en vraag ik me weer iets nieuws af, waarom we zulke woorden bedenken. Eén keer flappentap is grappig, maar daarna is het niks meer. Net zoals sleurhut voor caravan. Ik moet het loslaten, denk ik dan.
Om mezelf met iets ander bezig te laten zijn ga ik naar de supermarkt. Ik loop achter een vrouw die telefoneert zonder dat het te zien is, wat ik nog steeds raar vind. Ze zegt: “Het is superleuk hier. Ja, waanzinnig.” Geschrokken kijk ik om me heen. Wat mis ik?
Kiki Bertens heeft een psycholoog nodig, ik schrijf het allemaal op. Achtbaanmensen.