Deppen

Normaal zou nu zo langzamerhand de komkommertijd beginnen (vreemd dier op de Veluwe, dat soort nieuws), maar waarschijnlijk gebeurt dat dit jaar niet. Daarvoor is er te veel aan de hand in de wereld.
Daarom blijf ik er wel op gespitst. Volstrekt onbelangrijke berichten kunnen immers iets troostrijks hebben. Op de radio zou de presentator op dit moment zeggen: “Leg uit!” Het is helaas moeilijk uit te leggen. Iets onbeduidends vraagt op een onbeduidende manier om aandacht en krijgt die dan ook. Zoiets.
Voorbeeldje. In een pizzeria zat ik op mijn bestelling te wachten en ondertussen las ik in een tijdschrift (naam ervan vergeten) een artikel over goede manieren in een restaurant. Ik wist niet dat die nog bestonden, terwijl ik toch regelmatig in een restaurant zit. Ik geloof dat ik me goed gedraag, maar weet dat niet zeker, want we hebben het er nooit over.
In het artikel gaat het over kwesties als wat te doen als je over een ander knoeit. Geen idee. Doe het vast weleens, maar herinner me niet hoe ik de handel. (Volgens mij is er een samenhang tussen mijn geknoei en dat ik me niet herinner hoe ik dan handel.) In ieder niet zelf gaan zitten deppen. Nee, je geeft de ander je servet en die dept dan. Knoop ik in mijn oren.
Ander puntje: servet altijd op schoot laten liggen. Weer zoiets. Ik rommel altijd maar wat aan met het servet, maar knoop het niet om als een Bourgondische smulpaap uit de vorige eeuw. Oké, op schoot dus.
Ik sla veel over, maar nog eentje: nóóit blazen. Als iets te heet is dus, bijvoorbeeld de soep. Dan roep ik meteen: op straat mag het wel! Als je een zak frites hebt gekocht. Maar ja, dan moet het wel herfst zijn en kil en schemerig. Duurt nog even, helaas.