Vrijer

Niet voor niets dat deze week hier in de regio het grootste fietscongres ter wereld wordt gehouden. Nederland is fietsvriendelijk en deze regio al helemaal, met Nijmegen als kroonjuweel. Daarom is daar overmorgen een grote fietsenparade te zien.
Op de sterfdag van mijn moeder fietsten mijn zusjes en ik door Nijmegen, langs de huizen waar we woonden, en ook natuurlijk om haar in onze gedachten vrolijk door de stad te zien gaan. Vond het een melancholiek stemmende tochtje, maar ook fantastisch, en dat laatste omdat ik in een stad woon waar fietsen verschrikkelijk is. Maar hier is iemand aan het woord die een week geleden door een scooter van zijn rijwiel is gejast. Nijmegen was een verademing.
Het congres heeft een thema: the freedom of cycling. Het gaat om het verband tussen fietsen, gezondheid en sociale cohesie. Dat laatste klinkt niet enorm tastbaar, maar ik denk dat bedoeld wordt dat je als fietser deel uitmaakt van een samenleving. Daar mijmer ik graag over. Er is een verschil tussen fietsers en automobilisten. Fietsers begeven zich anders door de samenleving, misschien wel vrijer –  thema van het congres. Je ziet meer, je ruikt meer, je beweegt je. Toch erger ik me vaak en dan voel je je meteen minder vrij. Waaraan erger ik me? Uiteraard aan mensen die op de fiets met hun telefoontje in de weer zijn. Ook aan fietsers die weliswaar aan het verkeer deelnemen, maar toch vooral aan zichzelf, koptelefoon op of oordopjes in, blik star op oneindig. Moeten ze dat niet zelf weten? Ja hoor.
En dan dat gebel. Op vijftig meter achter je al fel te kennen geven dat ze erlangs willen. Moeten ze dat niet zelf weten? Yes!
Worden op het congres ook omgangsvormen aangestipt?