Muurbloempje

Misschien moeten parlementaire journalisten onderling afspreken: we doen er een tijdje niets meer aan, laat ze zélf maar bellen, als een goed gesprek niet alleen een goed gesprek is, maar ook iets oplevert.
Bijna iedere dag zien we ze, doodlopende fractieleiders die niet meer weten hoe ze moeten kijken. En als hun iets gevraagd wordt, weten ze ook niet wat ze moeten zeggen. Als er niets te zeggen valt, kunnen ze daar ook niets aan doen. Maar het is geestdodende televisie. Past weliswaar bij een Nederlandse zomer, maar je kunt ook overdrijven. Grapjes kunnen wonderen doen, maar die werken hier ook niet meer.
Het kan een vondst zijn een informateur te benoemen die niet uit het dichtgegroeide politieke landschap wordt geplukt, een frisse buitenstaander die toch enig idee heeft van vorken en stelen en hoe de hazen lopen. Eva Jinek, ik noem maar iemand. Want als het zo doorgaat, wordt het echt niks. Je hoeft geen kenner te zijn om dat vast te stellen.
Iedereen is het beu. Christenunieleider Gert-Jan Segers ook. Hij voelt zich onderhand enorm overgeslagen en steekt deze emotie niet onder stoelen of banken, wat je volgens mij wel moet doen als je je zo voelt, want door daarover te mokken ben je nog meer overgeslagen. Word je een pips muurbloempje.
Hij zegt dat zijn partij geen `tussengerecht’ is, waarmee hij bedoelt dat hij geen zin heeft op te draven alleen maar omdat het strikt noodzakelijk is.
Had ik vroeger met voetballen op straat. Ik mocht alleen maar meedoen, omdat er gelijke teams moesten zijn. Bij het tossen werd ik als laatste gekozen, wat ik begreep, en tijdens het partijtje kreeg ik zo min mogelijk ballen, wat ik ook begreep. Aan al dat begrip had ik best iets.