Voorziening

Over mijn geheugen heb ik zelden klachten. Daarom verbaast het me dat ik kwijt ben hoe mijn eerste contact met de pinautomaat was. Die bestaat deze week vijftig jaar, in Engeland uitgevonden, in 1967 dus, maar hier pas in 1982 gangbaar. Ik ben tuk op kleine (en uiteraard ook grote) historische momenten, maar zoek vergeefs in mijn herinneringen naar het moment dat ik het huis verliet om voor het eerst geld `uit de muur’ te trekken. Misschien vond ik het niet sensationeel. Lijkt me best waarschijnlijk, want ik hecht nogal aan het persoonlijk contact, ook al hoeft dat niet veel voor te stellen.
Daarvóór ging ik net als iedereen naar de bank of postkantoor. Daar was een loket of een balie waarachter iemand met macht zat. En er stond natuurlijk een rij. Ik weet ook wel dat het allemaal tijd kostte, maar je had wel het gevoel dat je ergens deel van uitmaakte.
We kunnen niet meer zonder. Een nuttige voorziening, maar heb er verder geen, hoe heet het, ja, beleving bij. Ik ben blij dat ik over contant geld beschik, maar dat is het dan.
Laatst was ik enorm geconcentreerd met iets bezig, in mijn werkkamer, en toen ik er even uit moest voor de pinautomaat, wist ik ter plekke niets meer. Als zelfstandige zonder personeel heb ik een paar pasjes, voor zakelijk, privé en het huishouden en van geen van drie schoot me de pincode te binnen. Enige wat ik wist was dat ik bestónd, want ik bevond me voor een pinautomaat. Zonder een handeling te verrichten ging ik huiswaarts. Ik voelde sterk dat de kleine rij achter me daar zwijgend commentaar op had. Weet niet wat, maar het doet toch iets met me. Vergelijkbaar me dat je niets krijgt wegens negatief saldo. Schrale schaamte, vage onrust.