Hijskraan

Graag zoek ik overal de zin van. Zojuist stond ik in het zuiden van België ongeveer drie uur in de file. Zo lang overkomt me niet vaak. Daar begint het zoeken van de zin al: als je het bijna nooit meemaakt, waarom nu wel? Zo’n vraag doet iets.
Het begon rond de plaats Mons/Bergen. Begin jaren zeventig zat ik in de nachttrein naar Parijs die op het station van Mons/Bergen zeker ook een uur of drie stilstond. Ik was toen minder bezig met de zin van alles dan nu. Zie je, dan heb je nu meteen het gevoel dat je verder bent gekomen in je leven. Het is nuttig dat te beseffen in een landschap waarvan de schoonheid je niet erg afleidt. Je bent nogal op jezelf aangewezen. Was ik dat ook voordat ik in de auto stapte? Vast, maar toch minder.
De file bestond uit twee delen. Na het eerste deel kon je lekker doorrijden, maar dat duurde maar een minuut of tien. Interessant was dat het in het eerste gedeelte niet duidelijk was waarom alles trager moest. Ja, er was iets afgezet en het leek net alsof dat vanwege werkzaamheden was, maar er waren geen werkzaamheden te zien. Misschien was het in het kader van de internationale onthaasting, een in het geheim ontwikkeld nieuw Europees initiatief.
Het tweede deel van de file was wel vanwege werkzaamheden, maar het bleek uiteindelijk om één werkzaamheid te gaan waarin een kleine hijskraan een rol speelde. De hijskraan was echter niet operationeel.
Ik stond het grootste gedeelte van de tijd achter een lelijke, sterk vervuilde Duitse vrachtauto, afkomstig uit Remscheid, een plaats waarvan ik nog nooit gehoord had. Over dat woord ga je dan nadenken, bijvoorbeeld dat je misschien even Remscheid aan alles moet hebben! Enorm flauw, maar het werkt.