Compositie

Als ik mijn koffer inpak om van Spanje terug te gaan naar Nederland, vraag ik me af waarom de koffer zich anders gedraagt dan toen ik ruim twee weken geleden vertrok. Het is alsof de koffer geen zin heeft die 2000 kilometer in de achterbak van mijn auto te liggen. Van de andere kant: twee weken geleden ging het ook over 2000 kilometer. Maar de terugreis is toch altijd iets anders dan de heenreis. Sommige mensen hebben het over `de stal ruiken’. Die uitdrukking begrijp ik, maar mijn koffer niet. Ik heb die nu al drie keer leeg gehaald en alle spullen in stapeltjes op het hotelbed gelegd.
Misschien zijn mijn gedachten er niet helemaal bij. Ik denk bijvoorbeeld aan de eerste keer dat ik in Spanje was, 45 jaar geleden. Eindexamen gedaan, met vrienden op reis, een uitbundige vakantie, vol van het tintelend besef dat het nu eindelijk afgelopen was met die veel te lange schooltijd en met onvoorstelbaar veel toekomst voor de boeg.
Vooral dat laatste houdt me bezig. Ik herinner me zo sterk dat ik met die toekomst bezig was, met wat ik allemaal van plan was, mijn ambities, idealen en hoop op van alles. En ineens zijn die 45 jaar voorbij en ben ik met een onwillige koffer in de weer. Natuurlijk denk ik anders over de toekomst dan toen en dan bedoel ik niet dat die korter duurt, maar schade en schande hebben hun werk gedaan, Ik zeg niet dat ik wijzer ben geworden want ik heb er nog steeds geen verstand van hoe dat min of meer moet voelen.
De nieuwe toekomst heeft een andere structuur, ja, is een andere compositie, om het maar eens mooi te zeggen. Kom op, ik moet niet net doen alsof het oudejaarsavond is. Duurt nog even. Eerst gelukkig nog een lange herfst. O, nee eerst die koffer!