Staartvin

Hoe we in elkaar zitten blijft een vraag die me onophoudelijk fascineert. Nu lees ik een artikel over een Engelse professor die een deskundige is in smaak wanneer het gaat over eten en drinken. Hij heet Charles Spence en is gastrofysicus. Hij publiceerde een boek waarin hij schrijft over de invloed van al onze zintuigen op wat we lekker vinden of juist niet.
Iedereen zal dat soort onderzoeken kennen: blauwe wijn zetten we na een slokje weg, ook al smaakt die hetzelfde als rode of witte wijn. Wijn combineren we niet met blauw. Om bij wijn te blijven: als je in een slijterij Franse muziek hoort, ben je sneller geneigd wijn uit Frankrijk te kopen.
De professor signaleert veel meer interessante verschijnselen, bijvoorbeeld dat we eten meer waarderen wanneer we zwaar bestek hanteren. Of dat niets goed smaakt wanneer je een liedje van Justin Bieber hoort. Wel bij de stem van Pavarotti, als het tenminste Italiaans eten is.
Als ik zulke dingen lees, kijk ik uiteraard naar mijn eigen gedrag. Ik zit soms in een restaurant waarvoor je een maand of zes van tevoren moet reserveren. Het voorgerecht ligt op een erg groot bord en is ongeveer even groot als een pindarotsje. Er steekt een staartvin uit. Ik denk meteen dat dit ge-wel-dig moet zijn. En als ik eerlijk ben overheerst die gedachte mijn (daar komt het woord!) beléving als ik het pindarotsje met muizenhapjes tot me neem.
Onze geest heeft het altijd voor het zeggen en onze zintuigen doen hun best die geest van informatie te voorzien. Ik heb het ook in situaties waarin niet eet.
Ik heb bijvoorbeeld een zintuig dat zich verzet tegen mannen met een baard waaraan aan kapper uren werk heeft gehad. Of tegen vrouwen met Bassie-haar.