Leven

Zelden hoorde ik het woord `gewoon’ zo vaak achter elkaar als zaterdagavond. Het was in een reportage die in Nieuwsuur werd uitgezonden. Plaats van handeling was een kleine plaats aan de grens tussen Spanje en Frankrijk. Daar kwamen de terroristen vandaan die verantwoordelijk waren voor de aanslag in Barcelona. Jongens waren het, gewone jongens. Dat zei iedereen die in de reportage aan het woord kwam, klasgenoten, andere mensen die hen kenden, de locoburgemeester. Het waren niet alleen gewone jongens, alles was daar gewoon, vredig, iedereen ging goed met elkaar om.
Familie van de jongens verzamelde zich op het plein. Een moeder zei dat ze zich niet schaamde voor haar geloof maar wel voor de jongens. Ze was op een bescheiden manier indrukwekkend. Misschien heeft de terreur ook niet zo veel met geloof te maken, maar hoe worden die gewone jongens dan misdadigers?
De dag ervoor zag ik het slot van een zeer Engels programma, een bakwedstrijd, vergelijkbaar met Heel Holland Bakt (of andersom). Doodgewone mensen bakten worstenbroodjes, taarten enzovoort, en er was een aangenaam ernstige jury. Allemaal diep geruststellend. En dat in een prachtig Engels landschap met veel groen.
De vrouw die won, een zeer gewone vrouw dus, kwam van vreugde haast niet meer uit haar woorden. Ze riep dat ze de moeite waard was, dat ze werd gezien. Ze zei het niet precies zo, maar wel ongeveer. Het raakte me, daarom onthield ik de strekking van wat ze zei.
Daaraan moest ik denken toen ik zaterdagavond de reportage in Nieuwsuur zag. Wat kan er met gewone jongens gebeuren? Ik denk dat ze daarmee niet kunnen leven: niemand weet wie ze zijn, zij zelf ook niet. Daar moet de wereld voor gestraft worden.