Zorgen

Haast nooit kijk ik een televisieprogramma terug op Uitzending Gemist. Behalve dat ik er niet toe kom, om dezelfde reden als ik niet tot het televisieprogramma kwam, vind ik het ook een tweedehands manier van kijken. Als een televisieprogramma een deel is van een reeks, komt er later vaak een DVD van, maar daarvoor geldt hetzelfde als voor Uitzending Gemist.
Ik heb het nu niet over series met een spannend of grappig verhaal. Nee, bijvoorbeeld `Kijken in de ziel’ van Coen Verbraak. Als ik thuis ben en tijd heb, kijk ik ernaar, altijd geboeid, maar wat ik al zei, vaker nog komt het er niet van, niet uit desinteresse, maar er is dan iets anders wat op aandacht vraagt.
Ik heb een DVD waarop Coen Verbraak met psychiaters spreekt. Interesseert me enorm, maar het cellofaan zit er nog omheen. Afgelopen weekend zag ik af en toe een voorfilmpje van een nieuwe reeks van Coen Verbraak waarin hij met hoge militairen praat. In dat korte filmpje zeiden er drie dat er oorlog komt. Is nogal wat.
Ik kon maandagavond niet kijken, maar hoor en lees er wel over, over die uitzending. Telkens gaat het dan over wat er ook in de voorfilmpjes aan de orde kwam: dat er een oorlog dreigt. Die hoge militairen zeggen dat niet omdat ze denken dat ze dan lekker aan het werk kunnen, nee, het zijn reële mensen met reële zorgen, maar het is zo vreemd dat er nauwelijks reactie op komt. Van de overheid, om maar eens wat te noemen.
Al snel is hier iets het gesprek van de dag, maar dat niet. Aan mijn ouders zou ik willen vragen of zij eind jaren dertig vermoedden dat er een oorlog in de maak was en of zij er met hun vrienden over spraken, maar ze zijn er niet meer. We moeten er zelf iets over denken, maar wat?