Sprint

Het koffertje is ruim een eeuw oud. Het was van mijn grootvader die erg lang dood is, maar aan wie ik nog vaak wel denk, niet alleen als ik het koffertje zie. Misschien is het wel langer dan een eeuw oud.
Na zijn dood kreeg ik het en ik gebruik het nog regelmatig. Waarschijnlijk nam mijn opa het mee als hij reis ging. Ik zeg niet voor niets dat het een koffertje is, het is niet groot, waarschijnlijk hadden veel reizigers vroeger minder spullen bij zich dan de reizigers van nu.
Voor mijn reizen is het niet geschikt, maar wel wanneer ik ergens ga voorlezen uit eigen werk, in een bibliotheek of een theater. Mijn boeken worden er graag in vervoerd.
Op mijn bureau liggen artikelen die ik uit kranten scheurde. Ze gaan over de problemen bij de NS. In september steken die weer de kop op, te volle treinen en veel vertragingen. Dat is er niet alleen in september aan de hand, maar ik heb het er niet meer over, het onderwerp begint me te vervelen.
In een van de stukken lees ik tips wat je moet doen als er een overvolle trein aan komt. Een tip is strategisch instappen, dus ver weg van de toegang tot het perron waar de meeste reizigers zich bevinden. Je moet mee rennen met de trein die vaart mindert, zodat je uiteindelijk bij de verste ingang staat. Daar dus wachten tot iedereen is uitgestapt en dan hopen dat je een zitplaatsje vindt.
Rennen kan ik niet sterk, maar ik probeer het wel. Tijdje terug had ik mijn opa’s koffertje bij me en daar is weinig op aan te merken behalve dat je het zorgvuldig moet sluiten. Tijdens mijn stramme sprint opende het zich. Nadat ik mijn over het perron verspreide oeuvre hebt opgeraapt, was ik even zeer alleen met mezelf. De trein een vlek in de verte.