Trouw

Iedere donderdag zit de nieuwe Donald Duck bij de post. Soms is er iemand op bezoek als ik de post van de deurmat pak en op tafel leg. Natuurlijk gebeurt het dat het bezoek vragend naar de Donald Duck wijst, maar ik zeg er steeds minder over, ook omdat ik niet weet wat. Ik ben niet mijn hele leven abonnee, want het eerste nummer verscheen in mijn geboortejaar en toen was ik nog niet staat er als de kippen bij te zijn.
Ik zag de voorkant van het eerste nummer deze dagen ergens afgebeeld en die herinner ik me wel, en dan niet uit boeken waarin die later terechtkwam. Nee, dat eerste nummer moet ik in handen hebben gehad. Mijn ouders hebben dat jaar geen abonnement genomen, dat weet ik zeker, maar misschien iemand anders in de familie, misschien wel mijn grootouders die dachten dat het leuk zou zijn voor hun kleinzoon als die iets groter was. Jammer dat je niet meer achter dit soort dingen kunt komen. Ik herinner me veel, maar toch zijn er gaten in mijn verleden en soms ben ik bang dat die gaten groter worden zonder dat ik dat in de gaten heb, en dat ik in een van die gaten langzaam verdwijn. Daar houd ik nu maar snel over op, want het is maandagmorgen en ik heb het over een tijdschrift dat `Een vrolijk weekblad’ heet dat ik alleen al daarom lees. Meestal meteen nadat het is bezorgd, wat ik ook als kind deed.
Ik vind de verhalen niet altijd meer goed, maar misschien worden mijn kwaliteitseisen hoger. Hoe dan ook: ik blijf trouw. Een nabestaande zal het abonnement moeten opzeggen. En aan die situatie wil ik helemaal niet denken en nu ben ik bij de reden waarom ik het blad lees: het is troostrijk. Dat woord kende ik als kind natuurlijk niet. Is iets van de laatste jaren.