Aanklacht

Een kennis van me overkomt het volgende. Hij heeft een café en huurt van de gemeente twee containers waar hij dagelijks de afval uit het café in gooit. Op een ochtend ziet hij een man naderen met twee vuilniszakken en die propt hij in een van de cafécontainers. En terwijl hij dat doet, schuurt een van die zakken open en valt er een pizza op straat. De man doet alsof dat niet zo is en loopt door. Mijn kennis spreekt hem hierop aan. De man van de vuilniszakken reageert geïrriteerd en zegt dat hij niets met die pizza te maken heeft, dat die er al lag. Mijn kennis zegt dat hij niet zo flauw moet doen. Een belangrijk moment: je verzint immers niet dat iemand twee vuilniszakken in een container gooit en dat er tijdens die handeling een pizza op straat terechtkomt. Ik bedoel: als je dat ziet, zie je dat, klaar.
Er ontstaat ruzie over, dat zal niemand verbazen. Van zulke ruzies in het openbare leven ben ik vaak getuige en ze kunnen bij mij een grauwe stemming veroorzaken en ook het voornemen zoveel mogelijk binnen te blijven, met boeiende boeken en prachtige muziek en zo.
De man van de vuilniszakken en de pizza maakt zich groot en mijn kennis geeft hem een duw. Dat had hij misschien niet moeten doen, maar hij deed het. Ik ken hem al een jaar of vijftien. Hij is geen agressief mens, integendeel, hij is zeer van de rustige gesprekken en redelijkheid.
Op dat moment, na de duw dus, trekt de man van de vuilniszakken een pasje: hij blijkt een politieagent te zijn, roept “Nu heb ik je” en belt onmiddellijk om versterking. Even later wordt mijn kennis in een auto naar het bureau vervoerd, hij is er gloeiend bij. De aanklacht luidt: mishandeling.
Woord om over na te denken: mishandeling.