Gestoord

Het zou me niet weer gebeuren dat ik met lege handen, in mijn hemd en met de mond vol tanden verdwaasd in de deuropening sta. Daarom had ik zaterdag voldoende snoep in huis, snoep in diverse manifestaties.
De eerste Sint Maarten-zangers belden tegen half zes aan. Ze zongen fel en zwaaiden dreigend met hun lampionnetjes.
Ik had me voorgenomen eerst te wachten tot het kleine lied klaar was en dan pas met het snoep te komen, dus niet tijdens en dan al voorzichtig de deur een beetje dicht duwen. Geduld.
Als altijd weet ik niet hoe ik moet kijken als een lied speciaal tot mij gericht wordt. In ieder geval niet naar de ouders die je vanaf een afstandje streng gadeslaan. Nee, in de richting waar de zang vandaan komt. Ik heb dat ook met Lang zal hij leven, ook omdat de tekst me niet enorm verbaast. Een verraste blik slaat nergens op, maar toch probeer ik die te produceren, ik prop ook wat dankbaarheid in die blik. Ik wéét echter dat ik hoogst gestoord sta te grijnzen.
Ik help mezelf door aan bespelers van een accordeon te denken. Een erg gezellig instrument, maar hoe kijk je terwijl je musiceert. Als het een ernstige compositie is, geen probleem, dan kijk je geconcentreerd en zwaarmoedig naar een onzichtbaar punt in de verte, maar als het hupsaheisasa is, kun je je dat niet permitteren. Op zaterdagavond schieten me ineens De Kermisklanten te binnen, een man en een vrouw die lang geleden accordeon speelden en een forse periode bijna dagelijks op de Nederlandse televisie te zien waren, Henny en Coby. Op hun muziek kon je grappig bewegen en zo keken ze ook. Zo sta ik in de deuropening, als een kermisklant, met nauwelijks waarneembare bewegingen sla ik de maat. En dan dus snoep.