Bereikbaar

Gisterochtend keek ik naar het televisieprogramma WNL Op Zondag. Komt er nooit van en daarom weet ik veel niet. Bijvoorbeeld dat er vanaf april in de Beekse Bergen iets unieks aan de hand is. De heer Lips en zijn aardige dochter Leentje zaten bij Rick Nieman op de bank. De familie Lips is eigenaar van veel attracties in Nederland, onder meer van de Beekse Bergen. Daar kunnen we vanaf komend voorjaar op safari.
De heer Lips en zijn dochter legden het enthousiast uit. Afrikabeleving. Safaribeleving. Lezers van mijn columns weten dat ik op mijn hoede ben voor wat er met `beleving’ wordt bedoeld. Uiteraard zijn er wilde dieren. Blijkbaar is het terrein zo ingericht dat het net is alsof je die tot heel dichtbij kunt naderen, maar dat is maar schijn. Hoe die schijn in elkaar zit, werd me niet helemaal duidelijk, maar dat kwam doordat ik te verbaasd was.
Er is ook een Afrikaanse zonsopgang en – ondergang, ook niet echt natuurlijk, maar er is een lichtarchitect uit Madrid aan het werk gezet en die kan dat allemaal veroorzaken.
Na dit onderwerp zette ik de televisie weer uit, want ik vond het wel weer genoeg voor de stille zondagochtend. De familie Lips doet dit allemaal niet om maar iets te proberen, nee, ze zullen een behoefte hebben gepeild.
Er is een behoefte aan een safaribeleving zonder naar Afrika te hoeven, natuurlijk ook omdat het voor veel mensen onbereikbaar is. Maar, denk ik dan, niet alles hoeft bereikbaar te zijn. Met zo’n gedachte moet ik uitkijken, want voordat je het weet ben je een wereldvreemde zonderling. Ik ben een groot voorstander van het verlangen naar iets wat niet mogelijk is. Uit dat verlangen kan veel moois voortkomen. Het is een spannend verlangen.