Begrijpen

Mijn zusjes die een beetje jonger zijn dan ik, zullen hem waarschijnlijk niet kennen: Toby Rix, vorige week overleden, 97 jaar oud. Hij was vooral bekend van het instrument dat de Toeterix heet, een installatie van toeters. Zijn omgang met dit instrument was komisch. Ik heb hem misschien een of twee keer gezien op de Nederlandse televisie, maar onthield altijd wie hij was en wat hij deed. Niet dat ik het erg goed vond, maar wel ontzettend sympathiek.
Ik heb zojuist wat fragmenten teruggekeken - eerlijk gezegd, niet te doen, maar toch. Maar toch wat? Dit soort amusement is voorgoed verdwenen onder het zand van de tijd, maar nog niet zo lang geleden vonden we het leuk. Waarschijnlijk nu niet meer, maar we vinden het leuk mee te maken wat we toen leuk vonden. Wat dat verduidelijkt, weet ik ook niet.
Ik herinner me ineens ook een man die voordat hij aan een wereldberoemd goochelnummer begon, eerst de presentator van het programma ontdeed van zijn horloge en portefeuille en soms ook stropdas, zonder dat die presentator dat in de gaten had. Je kunt er je schouders over ophalen, maar ik keek er vrolijk gespannen naar, terwijl ik ook genoot van het plezier van mijn ouders. 
Er schiet me een andere naam te binnen en ik weet niet naar welke tijd en context ik terugga, maar bij ons thuis verheugden we ons zeer op zijn aanwezigheid: David Berglas. Hij deed adembenemende dingen met kaarten en kon, meen ik, ook raden waaraan je dacht. Of raden, nee , dat was het niet, hij wist het.
Misschien kwam Toby Rix ook wel in zo’n programma, met de Toeterix. Ik begin er niet over omdat ik graag nostalgisch wil zijn, want dat wil ik niet, ik probeer alleen iets te begrijpen. Wat dan? Iets, ja.