Billen

Hoewel ik ben opgegroeid in een felle feministische golf, ben ik de laatste maanden ten aanzien van vrouwen meer op mijn hoede dan toen. In die dagen was je al fout bezig als je de deur voor een vrouw openhield, want dan wilde je vast iets meer dan alleen die deur openhouden. Ik heb toen wel mijn manieren geleerd en ja, ben er ook een beetje timide van geworden. En wij, Verbogtjes, zijn van nature al wat verlegen, dus soms durf ik me in vrouwelijk gezelschap nauwelijks te bewegen. Er zijn vrouwen die dat charmant vinden en dan is waakzaamheid geboden, want je mag niet de indruk wekken dat je je juist daarom niet durft te bewegen, dus zogenáámd niet durft te bewegen.
De laatste maanden ga ik nog voorzichtiger met vrouwen om, voorzichtig in mijn begroeting en afscheid en met complimenten. Doe ik ook om de rust in mijn eigen leven te handhaven.
Ik kom hierop nu ik een artikel lees over modeontwerper Marlies Dekkers, die 25 jaar in het vak zit. Ik stuit op een woord dat ik niet kende en dat al 25 jaar niet nieuw meer is: blotebillenjurk. De jurk hangt zelfs in het Rijksmuseum, is nog steeds internationaal populair en ik weet van niets. Nu pas zie ik een foto waarop een vrouw staat afgebeeld die de jurk draagt. De naam van de jurk is goed gekozen, érg kort achterpand zodat de billen gedeeltelijk zichtbaar zijn. Marlies Dekkers vertelt dat ze er destijds mee op de Wallen ging lopen: “Ik wilde een beeldtaal creëren die verderging dan het objectiveren van de vrouw. En die jurk bleek inderdaad andere taal uit te stralen: ik heb de macht. Alle mannen draaiden hun hoofd af, ik was geen object van begeren, maar van verwarring.”
Ik begrijp hier niet alles van, maar wel de verwarring.