Jongens

Altijd als ik iets lees over pesten, denk ik aan de pesters uit mijn latere schooljaren. Tijdens de zes jaren op de lagere school zullen ze er vast ook geweest zijn, maar ik herinner me er geen. Misschien had ik het veel te druk met mijn prille verkenningen van mijn jonge leven. Ja, dat is het: woorden leren en leren schrijven, ik begon aan een eigen wereld op papier. Over die wereld liep ik de hele dag te dromen. Het kost me geen moeite me op die school rond te zien lopen en in de kleine wereld tussen school en huis. Pesters hadden geen vat op me. Ik hoorde ze niet eens.
Op de middelbare school werd het anders. Ik leefde nog steeds in een eigen wereld, maar er was ook nog een ándere wereld die erom vroeg dat je er iets in ging betekenen, de wereld die hoorde bij de samenleving waarop je opleiding ook was gericht.
Het was een jongensschool. Veel van de populaire jongens waren pesters, de jongens met de grote monden en smalende taal.
Ik lees een artikel van de gedragswetenschapper Loes Pouwels, die zegt dat de pesters altijd hulpjes hebben. Die nemen niet het initiatief maar pesten lekker mee. En dan is er nog een categorie die erbij hoort en dat zijn de aanmoedigers, de lachers aan de kant. Terwijl ik dit lees, knik ik. Ik hoef mijn ogen niet eens te sluiten om ze voor me te zien, deze groepen jongens. Omdat ik nogal mijn eigen gang ging en me daarin sterk voelde, was ik zelden slachtoffer van de pesters en hun trawanten, maar soms kon je er niet omheen. En na al die jaren spijt het me nog dat ik geen vernietigend weerwoord had.
Wat ik ervan geleerd heb is dat ik ze nog steeds meteen herken, de pesters zelf uiteraard, en de aanmoedigers en de lafaards aan de kant.