Dingen

Toen ik deze week hoorde dat de Kijkshop ermee stopte, merkte ik dat ik niet wist hoe lang de winkelketen had bestaan. Kan ook niet zeggen dat het voor mij het einde van een tijdperk betekent. Het was een winkel waarmee ik nauwelijks iets had.
Natuurlijk moest ik er destijds heen, want ja, een nieuwe formule. Die nieuwe formule was vooral dat er veel bij elkaar stond, veel verschillends ook. Dat je het allemaal kon zien, vond ik niet zo opzienbarend, want als ik in een andere winkel een elektrische tandenborstel kocht, kon ik die ook zien. Het verschil met de Kijkshop was dat je er niet over hoefde te praten. Niemand smeerde je iets aan, dat deed je zelf. En je dacht er ook nog even sterk over na terwijl je de aankoop op een briefje noteerde. Daarna dus naar een balie waarachter een zeer zwijgende medewerker zat, en die ging halen wat je had gekocht. Even was er haast ondraaglijke spanning: gebeurde er wel echt wat je voor ogen stond?
Begin jaren tachtig was ik in Praag, dus lang voor de val van De Muur, en daar stond je vaak voor een balie die me aan de balie van de Kijkshop deed denken.
Als ik dan thuiskwam met die elektrische tandenborstel, begon ik me er zorgen over te maken en dat kwam omdat ik het apparaat geheel op eigen kracht had gekocht, en vooral naar eigen inzicht, en aan dat inzicht twijfelde ik ineens enorm.
Toen het mooie, ouderwetse telefoontoestel moest verdwijnen (ook geen idee wanneer dat was) kocht ik bij de Kijkshop vervangende dingen. Ja, dingen, dat waren het. Ze stonden in een houdertje en je kon er ook mee door je huis lopen. Die installeerde ik zelf, woedend. Levensduur: maand of vier. Maar ermee teruggaan, nee, dat haalde je niet in je hoofd!