Menens

Het fijne hoef ik er niet van te weten en het is ook geen discussie die onze volle aandacht opeist, maar waar het op neerkomt is dat wanneer mannen griep hebben, ze er iets ernstiger over doen dan vrouwen. Ze zuchten bijvoorbeeld nogal nadrukkelijk. Ik weet het natuurlijk niet zeker (ik weet bijna niets zeker), maar denk dat mannen inderdaad wat moeizamer met dit soort ongemakken omgaan. Daar zal vast een verklaring voor zijn, maar met iedere verklaring begeef je je op glad ijs.
Mijn vader was bijna nooit ziek, maar hij maakte er wel een punt van als hij vaag het gevoel had dat het eraan zat te komen. Inderdaad, hij zuchtte vaak, wat hij normaal nauwelijks deed. Mijn moeder begon zich dan overdreven over hem te ontfermen, terwijl ze grappig knipoogde naar ons, bezorgde kinderen die hulpeloos naar de zuchtende vader keken. Mijn moeder maakte er een meteen een spel van, maar dat hoorde bij haar permanente vrolijkheid. Mijn vader kon dan ineens om zichzelf lachen en dat maakte het ziektebeeld gelijk wat dunner.
Zelf ben ik ook niet vaak ziek, maar als dat wel het geval is en ik iemand moet afbellen met wie ik afgesproken heb, of een organisatie, doe ik mijn best tijdens dat telefoongesprek behoorlijk ziek te klinken, uiteraard om te laten horen dat het menens is. Als ik dan niet alleen in de kamer ben, wordt er verbaasd naar me gekeken, voor mij reden om in mijn rol te blijven hangen wanneer ik het telefoongesprek heb beëindigd. Lichte zelfhaat maakt zich dan van me meester.
Laatst had een vriend een interne verhuizing en o jee, ik meende in de verte rare rugpijn te voelen. Strompelend kwam ik dat melden en door dat gestrompel schoot het er echt in. En dan dus hard zuchten.