Individu

Bij de dood van de oprichter van Ikea, Ingvar Kamprad, hoop je toch even dat hij in zijn testament heeft laten zetten dat alle vestigingen van zijn bedrijf gesloten en verkocht moeten worden. En dat van de opbrengst iets moois voor de wereld gedaan moet worden. Ik weet dat het een onzinnige gedachte is, maar ik vind het aangenaam soms met onzinnige gedachten te spelen.
In de artikelen die na zijn overlijden verschenen, las ik gelukkig weer wat de bedoeling is van zijn onderneming: het individu moet zichzelf verheffen. Echt waar. En ook aan een beter leven sleutelen. Echt waar.
Het is een open deur om het hier te hebben over de tijd en energie die ik kwijt raakte terwijl ik met die Ikea-sleuteltjes in de weer was – wie kent ze niet?, maar misschien had ik het minder beroerd gevonden als ik besefte dat ik al sleutelend op weg was naar een beter leven. Misschien was dat ook wel zo, want na een paar uur stond er een fiere boekenkast en naast mijn leesstoel een lamp waaronder ik een boek uit die boekenkast kon gaan zitten lezen. Dan ben ik toch verzeild geraakt in een beter leven dan toen die boekenkast en lamp er nog niet waren. Ben ik dan ook niet bezig geweest mezelf als individu te verheffen? Lang geleden trouwens dat ik het gehoord heb, de zelfverheffing van het individu.
Toevallig moet ik deze week naar Ikea. Ja, moet. Heb ik afgesproken. Gaat om iets wat alleen daar te koop is. Vergeefs zette ik de hakken in het zand. Wel heb ik gezegd: we lopen rechtstreeks naar de afdeling waar we moeten zijn en dan rechtstreeks naar de kassa. Graag had ik eraan toegevoegd: we kijken niet om ons heen en gaan niets betasten. Maar dat is zinloos. Ja, we zijn op weg naar een beter leven.