Buiten

Patiënten van de fysiotherapeut worden steeds jonger. Komt ook door het bijna voortdurende getuur naar beeldschermen en – schermpjes. Aan mijn bureau zit ik ongeveer de hele dag voor een beeldscherm, is mijn werk, maar ik plak niet staand of lopend aan de apparaatjes. In bed kijk ik voordat ik ga slapen op mijn tablet naar een film en dan is het altijd even zoeken naar een houding die comfortabel is. Of dat de beste houding is, geen idee. Ik zit erg erg dicht met mijn ogen op het scherm en vroeger mocht dat nooit en toen ging het over het grote televisiescherm: “Niet te dicht erop, anders bederf je je ogen!” Misschien lig ik nu in bed wel mij ogen te bederven, maar goed, daarmee ga je niet naar de fysiotherapeut.
Ik lees dat een chiropractor, toch ook een soort fysiotherapeut, zegt dat jonge mensen tegenwoordig minder belastbaar zijn. Van kleine inspanningen krijgen ze al last. Noemt hij geen overbelasting, maar onderbelasting, dus last van onderbelasting, wat ik raar vind klinken. De chiropractor komt met nog iets: “Ik ben van 1963. Wij waren vroeger altijd buiten aan het spelen. Ik denk niet dat de gemiddelde jongere van tegenwoordig straks op zijn 54-ste even sterk zal zijn als ik nu ben. Niet omdat ik nou zo sterk ben, maar simpelweg omdat jongere generaties steeds minder gewend zijn om buiten te spelen.” In mijn buurt, waar toch veel kinderen wonen, wordt inderdaad veel minder buiten gespeeld. Zal ook wel door al die apparaatjes komen. Daar kun je binnen mee in de weer zijn.
Als kind hield ik niet zo van buiten spelen, want er was zo véél buiten, en ik zwierf liever binnen door verhaaltjes. Wat ik toen niet zag, maar nu ineens wel: het had nut. Ja, buiten had nút.