Gezelligheid

Aan veel kom ik niet toe. En ik vind het verontrustend dat ik dat steeds vaker vaststel. Aan veel te veel kom ik niet toe. Aan mindfulness bijvoorbeeld. Aan wat het betekent en hoe je er beter van kunt worden, want dat laatste is natuurlijk de bedoeling.
Ik lees een artikel over de Amerikaanse comédienne Ruby Wax die een boek over mindfulness schreef. Nee, ik lees dat artikel niet, ik loop eromheen en pluk er af en toe een zin uit. Bijvoorbeeld dat van elke vijf gedachten die we hebben er vier negatief zijn. Zie je, daar heb je het weer: het is nuttig daarvan kennis te nemen, maar ik wil het niet weten. Ik ben een enorme tegenstander van negatieve gedachten en heus niet omdat ik een altijd glimlachende positivo ben. Ruby Wax schrijft dat je moet leren leven met de vijand in je hoofd. Ze heeft bijvoorbeeld geleerd situaties te vermijden die bij haar woede veroorzaken. Dat is ook een kwestie van training, zegt ze.
Ik zit het artikel in een café te lezen. Een meisje met vrolijke ogen zet een kopje espresso voor me neer en zegt `Voor de gezelligheid’ terwijl ze wijst naar een eitje van chocola dat naast het kopje ligt. Het eitje is in lichtblauw papier verpakt. Als ik het wil pakken, merk ik dat het een beetje is vast gesmolten aan het kopje. Ik maak het daarvan los en pak het uit, wat niet meevalt met een voor een deel gesmolten eitje, maar voor de gezelligheid heb ik veel over. Op de krant die ik aan het lezen ben komen vingerafdrukken van chocola te zitten, ik zoek in de zak van mijn colbert een papieren zakdoekje. Niet bij me, o ja, ander jasje dan gisteren aangetrokken. Het zijn allemaal kleine dingen, maar de vijand in mijn hoofd begint het nu ook gezellig te vinden.