Edelmoedig

In mijn kindertijd werd vaak gezegd: “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.” Die woorden hoorden bij de jaren vijftig, de oorlog was pas voorbij, veel in het land moest opnieuw beginnen, er was geen tijd voor malligheid. Dat hebben we later enorm ingehaald. Of ik die woorden helemaal begreep, geen idee, ik had er wel een hekel aan, ook omdat ik ze dikwijls te horen kreeg. Ik zal hoe dan ook nooit zo snel zeggen: het moet niet veel gekker worden. Vind ik een wat tuttige verzuchting. Stapje verder: wat bedoel je met gek?
Ik lees over dat afgelaste grote kinderfeest in Utrecht. Kinderen werden opgeroepen als cowboy of indiaan verkleed te komen. Actiegroep De Grauwe Eeuw stak daar een stokje voor, want het feest was racistisch.
Tijdje geleden werd bekend dat die actiegroep Sinterklaas tijdens de intocht wilde vermoorden, waarbij het wenselijk was dat de hersens en botsplinters van Sinterklaas over de kinderen heen zouden spatten. Als we het over kwetsend hebben, ik vond dat een kwetsende gang van zaken.
Tijdens de kolonisatie van Amerika zijn er miljoenen indianen vermoord. De cowboys deden daaraan mee, en niet zo’n beetje ook.
Weer ga ik terug naar mijn kindertijd. Wij verkleedden ons als cowboys en indianen en vochten op straat en in het plantsoen van alles uit. Op televisie zagen we hoe dat ging in films die zich in het Wilde Westen afspeelden, Bonanza, Rawhide.
In onze ernstige fantasiewereld verdeelden we ons in goeden en slechten. Indianen waren altijd goed, meer nog: helden, edelmoedig. Cowboys wilden vooral de baas spelen. In ons spel was dit onderscheid vanzelfsprekend. Wat genocide was en racisme, wisten we niet. We speelden vanuit ons hart. Kon niet anders.