Chief

Gisteren was ik niet vergeten dat het De Internationale Dag van het Geluk was. Stond zelfs in mijn agenda. Toen ik zondag de nieuwe week bestudeerde, zag ik het al en ik voelde lichte spanning, want wat te doen?
Ik las dat er bedrijven zijn die een medewerker in dienst hebben voor het werkgeluk van de collega’s. Woord was nieuw voor me, werkgeluk. Dacht ik gisteren even over na, want dat is het minste dat je kunt doen op De Internationale Dag van het Geluk.
De medewerker die in bedrijven verantwoordelijk is voor het werkgeluk, heet Chief Happiness Officer. Waarom dat in het Engels moet, weet ik niet. Uiteraard wordt de functie afgekort: CHO.
In mijn eenmansbedrijf ben ik werkgever en werknemer en dus ook CHO. Op mijn werkplek keek ik om me heen, naar wat gelukverstorend zou kunnen zijn. Ja, een stapeltje op een hoek van mijn bureau. Als ik naar dat stapeltje kijk, wat ik zo min mogelijk doe, denk ik gewichtig: financiën. Dat stapeltje moet ik binnenkort in mijn administratie verwerken. Maar ja, wat is binnenkort?
Ook zag ik wat uitgeprinte programma’s van politieke partijen. Die gaan in wezen natuurlijk ook over geluk, maar ik vond en vind als werkgever en werknemer én als CHO én als mens dat we niet zo krampachtig over geluk moeten doen, want je kunt er nauwelijks iets over zeggen. Zodra je er woorden voor gaat zoeken is het weg. Ook als je het wilt vangen in een begrijpelijke gedachte. Het is meer dan succes of innige tevredenheid. Vergelijk het met verliefdheid. Is er ineens, binnen een fractie van een seconde, een stralende flits. Meer niet en toch alles. En daarna kun je er het een tijdje mee doen. Ach, nu probeer ik toch iets over geluk te zeggen. Eerst maar stemmen.