Parkeerbeweging

In januari 2002 begon ik autorijlessen te nemen. Ik was de maand ervoor 50 geworden en vond dat een paar dingen in mijn leven anders moesten. Mijn laatste rijexamen deed ik in de zomer van 2005, het was voor de zevende keer. Mijn grondige aanpak was niet voor niets geweest: eindelijk een rijbewijs. 
Ik pakte het er zojuist even bij om te zien of het klopte wat ik hier beweerde. Terwijl ik dat deed, voelde ik lichte nervositeit: het zou toch niet verlopen zijn? Toch niet opnieuw examen? Maar nee, zie ik, ik kreeg het op 6 juli 2005, heb het inmiddels al twee keer verlengd en nu is het geldig tot 1 juni 2025. Misschien moet ik dan wel nog een keer examen doen, een huiveringwekkend vooruitzicht. Ach, kan best zijn dat ik het dan meer nodig vind om de haverklap in een auto te zitten. 
Het rijden gaat me goed af, er is alleen een parkeerbeweging die ik slecht beheers. Soms overweeg ik daarvoor een extra les te nemen, maar ik ben bang dat ik in een onoverzichtelijk traject terechtkom waarvan de slotsom een nieuw rijexamen is. Is onzin, maar toch denk ik het. En ik lees over rijlessen zonder handen aan het stuur en adaptieve cruisecontrol en allerlei andere snufjes die je het gevoel moeten geven dat je er als chauffeur nauwelijks meer toe doet. Dan voel ik onmiddellijk verzet: laat me het alsjeblieft op mijn eigen manier doen!! Dat hoor ik mezelf ook roepen tijdens mijn nieuwe rijexamen, eerst woedend, dan wanhopig: “Ik wil zélf rijden!” De examinator toetst op zijn telefoontje fel iets in wat ik niet kan zien, en even later word ik op de parkeerplaats van het CBR door een barse functionaris opgewacht. Of ik héél snel alle documenten wil inleveren die bewijzen dat ik besta!