Vakantie

“Nou, dat is niet helemaal mijn muziek,” hoor ik me soms beweren. Dat is wanneer ik iets van U2 hoor, of die Weense Nieuwjaarmuziek of Hollandse huilliedjes (`Ik ben zo eenzaaaam zonder haaaar’ – Koop dan een leuke pruik, denk ik dan). 
Als iemand mij vraagt “Wat dan wel?” kan ik alleen maar een algemeen antwoord geven: “Héél veel.” 
Dat is ook zo. Als ik kijk van wie ik het meeste heb, is dat Bob Dylan en Johann Sebastian Bach. Dus alles wat daartussen zit. Niet alles trouwens, alsjeblieft niet, veel. Voor iedere stemming heb ik wel wat en er staat min of meer de hele dag muziek op, het volume is wisselend, maar als ik zit te werken zacht, en dan geen muziek met zang, orgel of trompet, terwijl dat laatste wel kan als het melancholieke jazz is. 
Ik heb bijvoorbeeld ook alles van Abba. Alles? Alles! Al een jaar of 30 luister ik er niet vaak naar, maar ik ben blij dat ik het heb, want weet zeker dat ik er ooit weer zin in krijg, waarschijnlijk als de winter van mijn leven erg streng wordt.
In 1974 hoorde ik de Zweden voor het eerst en toen al wist ik zeker dat ze dat wat saaie jaren 70 zo nu en dan even naar het licht zouden tillen. En dat deden ze. 
In december brengen ze nieuwe liedjes uit (2) en ook zullen ze weer te zien zijn als computergeanimeerde hologrammen. Ik heb genoeg aan mijn herinneringen en hoef ze niet als hologrammen te zien. De band laat weten: “Het leek alsof de tijd heeft stilgestaan en we alleen op een korte vakantie zijn geweest.” Dat denk ik iedere dag over iets of iemand. Ik weet dat het onzin is, maar ik vind mezelf nauwelijks veranderd sinds heel lang tijd (nauwelijks!). Agnetha Fältskog en Anni-Frid Lyngstad en de twee jongens zijn dat vast ook niet.