Huiveren

Als je verzucht dat je ergens niet toe bent gekomen, wat we vaak doen, is het verhelderend je af te vragen waarom niet. Dan moet je van jezelf eisen dat je op die vraag minstens twee antwoorden hebt. Hoeven geen grote, veelbetekende antwoorden te zijn, maar wel: antwoorden. Deze kleine gang van zaken kan nuttige inzichten veroorzaken. 
Het woord `vroeger’ gebruik ik niet graag, want dan lijkt het net alsof het om iets gaat dat heel ver weg is en dat is haast nooit het geval. Vooral wanneer je je iets sterk herinnert. Dan is het juist heel dichtbij. 
Maar nu zeg ik het wel: vroeger ging ik vaak overdag naar de bioscoop, bij voorkeur in de namiddag. Je was dan even weg geweest uit het dagelijks leven en als je er na de film weer aan deel ging nemen, was het net alsof dat dagelijks leven opnieuw begon. Daardoor werd de dag langer en ook voller. Dat laatste hoeft niet altijd, maar soms is het ook avontuurlijk. 
Zaterdagmiddag leek het me goed een oude gewoonte weer te vernieuwen en ging ik naar de horrorfilm Hereditary, waarover ik al veel intrigerends had gelezen en gehoord. Ik houd van horrorfilms waarin het gewone leven langzaam verstoord raakt. Van films met rond spattend bloed en nare wezens alsjeblieft niet, het moet mij ineens ook kunnen overkomen. Ik zit vooral te kijken naar hoe een verschrikking begint. Zijn altijd kleine dingen. Daarna kan ik net zo goed iets anders gaan doen, maar dat doe ik niet, ook omdat het me tóch interesseert hoe alles weer normaliseert. Dat laatste is in Hereditaryniet het geval, integendeel, het einde is té vreemd. En ik heb ook nauwelijks zitten huiveren, maar toch kreeg ik eenmaal weer in het daglicht zin in de wedstrijd Duitsland-Zweden.