Slaperig

Vorige week had ik het hier even over de plaspauze in het streekvervoer en nu lees ik dat het nog steeds menens is met die kwestie, want, ja echt waar: Plaspauze niet gegarandeerd! Er is wel een akkoord bereikt binnen de onderhandelingen, maar de plaspauze zit daar niet hard in. Er zijn mensen die vaak verzuchten, terwijl ze met de ogen rollen: in wat voor land leven we? Ik zeg dat niet graag, maar nu wel. 
Ik heb de indruk dat de buschauffeurs het een beetje zelf moeten regelen, naar eigen inzicht en behoefte, maar als ik buschauffeur was zou ik blijven hameren op officiële erkenning van wat iedere mens nu eenmaal soms moet. Het is niet altijd te plannen. 
Ik heb het nog steeds in de bioscoop. Voordat de film begint, ga ik even naar de wc, want stel dat je dadelijk moet. Het is niet alleen dat je een stukje van de film mist, maar je moet dus ook opstaan, andere mensen ook, want je moet voor ze langs de rij uit. In die rij wordt zacht gemord. En dan ook nog in het donker de deur zien te vinden waarvan je niet weet of die naar binnen of naar buiten opengaat. Na de plaspauze ook weer terug en iedereen weet: die heeft geplast. Geeft in principe niks, maar toch begint een campingtrauma nukkig op te spelen. 
Laten we wel wezen, en dan denk ik natuurlijk ook aan de buschauffeurs: niemand neemt voor de lol een plaspauze, ook al veroorzaakt die opluchting. Uiteraard heb ik het ook over de plaspauze in de nacht. Je wordt wakker en vraagt je diep slaperig af of je er uit zal gaan, want je voelt dat het nodig is. Of hoop je dat je weer in slaap valt waardoor je de plaspauze kunt uitstellen? Weliswaar geen probleem voor werkgevers en bonden, maar het mag best bespreekbaar zijn.