Triomf

Als je mensen ziet juichen om een prestatie die je bewondert, juich je zelf ook mee, uitbundig of ingetogen. Als je mensen ziet juichen om iets wat je afwijst, vind je dat gejuich verschrikkelijk, maar daarover gaat het vandaag niet. Het is het bevrijdende juichen, dat stralende samengaan van trots en opluchting.
Mijn ouders namen me ieder jaar mee naar de intocht van de Vierdaagse. We zaten op het balkon van vrienden die aan de Annastraat woonden, al vrij vroeg op de dag. Dan zag je ook wandelaars die geen zin hadden in wat ze zelf waarschijnlijk noemden: gedoe. Die fascineerden me als kind. Het was niet aan hen te zien dat ze blij waren, maar toch moest die blijdschap ergens zitten en popelen om de ruimte te krijgen. 
Ik dacht toen al een beetje te veel over veel te veel na en was uiteraard ook bezig met mijn eigen voornemen ooit de Vierdaagse te lopen, later - het woord dat ik zo vaak hoorde, later, ja, dan moest ongeveer alles gaan beginnen in het leven. Hoe zou ik het einde van mijn prestatie vieren?
In de bonte drukte van de middag zag ik de wandelaars die naar deze momenten gehunkerd hadden, misschien niet alleen de afgelopen vier dagen, maar het hele jaar. Het applaus! Erkenning! Gezien worden! Liep ik bij hen of bij de eerste wandelaars? Bij ons thuis waren we verlegen, wat niemand erg vond, geloof ik. Toch is het dan juist goed zo nu en dan uit je dak te gaan, om het zo maar eens te zeggen.
Het is al een tijdje geleden en nog steeds wil ik meelopen, maar daar moet het wel van komen, natuurlijk. Waarschijnlijk wil ik vroeg binnen zijn en dan gaan kijken naar de anderen. Ook namens mij zwaaien ze in triomf. Ik heb al met mezelf gejuicht, wat ik het allermooist vind.