Strijken

Een woord waarvan ik niet houd, is `eigenlijk’. Vaak wordt het gebruikt in een gang van zaken die halfbakken is: “Eigenlijk wil ik het niet, maar ja, ik doe het toch.” Misschien is het ergst: “Eigenlijk heb ik geen zin, maar…”
Waarom begin ik erover? Nou, eigenlijk wil ik het helemaal niet hebben over de chef-dirigent die eergisteren door de directie van het Koninklijk Concertgebouworkest ontslagen werd vanwege seksueel wangedrag, Daniele Gatti, Italiaan.
Maar ik lag er wakker van. Echt waar. Niet gisternacht, maar de nacht daarvoor. Toen ik het dus pas gehoord had. Niet de hele nacht, af en toe. 
De dirigent zelf heeft laten weten extreem verbaasd te zijn. Hoort bij wat we Italiaanse toestanden noemen: extreem verbaasd zijn. De dirigent is Italiaan en dat was hij ook al toen hij werd aangesteld bij het orkest. Je kunt veel van Italianen zeggen, maar het zijn wel Italianen. Een beetje Italiaan is vaak een soort opera, met veel gebaren, lawaai en gedoe. Ik zie ook voor me hoe dirigent Gatti extreem verbaasd is. Ik zie hoe hij kijkt, ik zie de beweging die hij met zijn armen maakt, ik zie hoe hij de advocaat die hem probeert te kalmeren, pathetisch van zich weg duwt.
Wat er precies gebeurd is, weten we niet. Dan hoor je erbij te zeggen: ik kan er dus niet over oordelen. Doe ik ook niet. 
Er zijn leden van het orkest die anoniem iets loslaten. Een van hen zegt dat de dirigent bij zijn aantreden twee jaar geleden gewaarschuwd had moeten worden. Dat bepaald gedrag niet meer kan in deze tijd. Bepaald gedrag? Ja, ik citeer: “Je kunt niet tijdens het applaus je vinger over de wang van een vrouwelijk solist strijken.”
Dat wist ik eergisternacht nog niet, maar daar lag ik wakker van.