Geur

“De regen viel tegen.” Dat zeiden mijn montere buurvrouw en ik tegen elkaar toen we gisteren onze huisdeuren geopend hadden om te kijken wat er met de wereld was gebeurd. 
Misschien heb ik dat wel nooit gezegd: de regen viel tegen. Die zachte teleurstelling kennen we nog niet, maar met de opwarming van de aarde en ons allemaal moeten we daar voortaan rekening mee houden. We hadden op een natte dag gehoopt. (Vandaag kan het allemaal weer anders zijn, maar ik heb het over gisterochtend.) Automatisch denk ik dan aan de mooie regens in mijn leven. Een fietstocht van lang geleden, natter dan nat kon ik niet zijn, en dat had ook iets prettigs, het was in ieder geval goed voor mijn karakter. Of de regenbui toen ik de luchthaven van Kathmandu wilde verlaten. Zo’n regen had ik nog nooit gezien, zo hard, zo veel. Behalve die regen zag je verder niets, ja, af en toe een schim die erdoorheen rende. De eerste paar minuten rook die regen naar brand, daarna weer naar regen, een geur die je nauwelijks kunt omschrijven, maar ja, dat is met veel geuren zo. 
Alles ruikt trouwens anders meteen nadat het opgehouden is met regenen. Ik houd van die geur, zeker als ik in een omgeving ben met veel groen. Is goed voor mijn humeur. Ik las dat die geur het gevolg is van microbiële activiteit. Wist niet wat dat was, maar las het ook: de gassen die bacteriën afscheiden, zeg maar: scheten. De wetenschap geeft ons nuttige en interessante informatie, maar dit had ik niet per se hoeven weten. Ik dacht dat het de natte, verfriste aarde was, met de wortels erin en alles wat nog zou gaan groeien, een optimistisch sensatie. Maar nee, die dekselse bacteriën.
De regen viel tegen. Prima titel voor een boek.