Vuistje

Soms heb je herinneringen waarvan je denkt dat het jeugdherinneringen zijn, maar dat is helemaal niet zo. Ze zijn van later. Ik moet er natuurlijk wel bij zeggen dat ik niet precies weet hoe lang je jeugd duurt. Ik ben bijvoorbeeld in sommige opzichten nog niet volwassen en dat is iets waarmee ik niet bepaald wil koketteren. Maar goed, is iets voor een andere keer.
Ik las dit weekend een artikel over het sherrydieet en ik dacht dus dat dat in mijn middelbare schoolperiode populair was, vooral bij vrouwen. Dat ik na school bij een klasgenoot huiswerk ging maken en we hartelijk verwelkomd werden door zijn moeder die de afgelopen uren streng met haar dieet was omgesprongen, en ons gemarineerd omhelsde, wat heus niet alle moeder deden. Van de moeder die ik nu in gedachten heb, kon ik het trouwens goed hebben.
Voor dat dieet moeten we echter in de jaren zeventig zijn. Aan het begin ervan zat ik nog op school. Niet dat het belangrijk is, maar sommige periodes in je leven willen weleens door elkaar heen schuiven. Tijdens mij studententijd kwam ik nauwelijks in het ouderlijk huis van medestudenten. We woonden op kamers, ver weg van een vorig leven.
Ja, het moet toen geweest zijn dat ik ze zo nu en dan boodschappen zag doen, vrouwen die zich aan een sherrydieet onderworpen hadden. Er hing grimmige vrolijkheid om hen heen, hun tred was wankel, maar toch ook stemmig vastberaden. Fascinerend vond ik het, méér dan zorgelijk. Ik had zo’n dieet vast een keer bestudeerd en dit weekend deed ik het weer. Behalve om sherry ging het ook om kaas (`uit het vuistje’ – zo heette het) en onsjes biefstuk. 
De gezondheidspolitie zal het nu meedogenloos vonnissen, maar het had ook iets gezelligs.