Sissen

Waar ik niet tegen kan, is in het openbaar een beetje op je donder krijgen. Had ik op school al. Erger dan de donderpreek vond ik mijn onvermogen er luchtig bij te kijken. 
Er zijn supermarkten waar je de groente zelf moet wegen, wat ik niet erg vind, maar meestal vergeet. De caissière vraagt: “Heeft u de tomaten gewogen?” Het antwoord op die vraag weet ze, want ze ziet dat er geen bonnetje op de zak zit geplakt. Dat is dus fase 1 van het openbare standje. Ik moet toegeven dat ik de tomaten niet heb gewogen en ik voeg eraan toe dat ik er niet aan gedacht heb, sterk voorbeeld van een overbodige mededeling. Dan komen er verwijtende geluiden uit de lange rij achter je. Met grote passen loop je naar de weegschaal die in de buurt van de tomaten hangt en je voelt dat iedereen in de rij naar je kijkt: lúkt het hem de tomaten te wegen?
Vliegtuigen moet lichter worden, las ik gisteren. Gaan ze langer mee. Helder. Er zijn al maatschappijen die maatregelen nemen, minder papier aan boord, stoelen gemaakt van lichter materiaal, dat soort dingen. Scheelt allemaal een slok op een borrel. Nog een slok is het gewicht van de stewardessen en stewards. Ze mogen niet te zwaar zijn. En, opmerkelijk, passagiers wordt gevraagd voor de vlucht te plassen. Nu doe ik dat altijd als ik in een volle publieke ruimte plaatsneem. De bioscoop bijvoorbeeld. Als je tijdens de film opstaat, zit iedereen om je heen te zuchtend te sissen. Snap ik. Ik vind mezelf ook storend. Maar soms heb je de boel niet onder controle. 
Als je in een vliegtuig meteen na het opstijgen moet, krijg je dan een standje van de stewardess? Als je haar dik vindt, zeg je dan: “Maar u bent dik”? Of verontschuldig je je alleen maar?