Licht

Altijd gaan er mensen dood, maar soms valt het meer op. En ik denk er meteen bij dat bijna geen van de doden echt verdwijnt, ook in de weken dat er stiller wordt gestorven. 
De ster die Aretha Franklin was, straalde zo fel dat die altijd licht blijft geven. Ik luister en kijk vaak naar haar, er zal niets veranderen, ik word er altijd sterker van. En daarvan weer vrolijker. Niemand kan zeggen dat ze er niet meer is.
Op wat John Lanting deed, werd een beetje neergekeken. Dat werd donderdagavond weer gezegd. Neergekeken door wie, vraag ik me af, maar die vraag is onzinnig, want ik weet door wie. Een andere vraag is: waarom? Het was mijn genre niet, maar had bewondering voor zijn talent. Als een stuk van hem op televisie werd vertoond, kon ik maar even kijken, maar ik ben ook weleens in een zaal geweest waar zo’n klucht te zien was, en dat is toch heel iets anders. Dan snap je wat het is: mensen aan het lachen maken. Hoe dat gaat, wat het wérk is, de omgang met het materiaal. Aan studenten van de Toneelacademie Maastricht waar ik ieder jaar even les geef, laat ik soms fragmenten zien om op de timing te letten. Die zit er vet in, maar toch: timing. 
Van een andere dode zei de naam me even niets, maar ik wist toch wie hij was, ik kende zijn stem, want die gaf hij aan Dappere Dodo, de held van de eerste kinderserie op de Nederlandse televisie, uitgezonden tussen 1955 en 1964. Lange tijd! Maar ja, er was natuurlijk niets anders. Wanneer stapte ik in? Begin 1960, denk ik, maar we hadden geen televisie thuis. De buren wel. Daar zaten mijn vriendjes en ik. En nu hoor weer ik de stem van Dappere Dodo die van Jaap Brugman was. 83 werd hij. Zijn stem zit in mijn hoofd bij andere stemmen.