Gehoorzaam

Eerder deze week rijd ik in mijn auto een eenrichtingsweg in, in de richting die niet mag, en als ik probeer om te draaien, staan er ineens twee agenten bij mijn open raam. Een van hen vraagt: “Kun u een beetje uitleggen wat we precies aan het doen zijn.” Die vraag amuseert me zacht en ik zeg: “Ik begrijp waarom u dat vraagt, maar heb geen antwoord paraat.” De agent knik ernstig, zijn collega ook, en zegt dan: “Ik zou maar omdraaien als ik u was.” Nu knik ik, gehoorzaam, en de agenten vervolgen hun weg. Einde situatie die niet onaangenaam was, ook al heb ik gehoorzaam geknikt.
Ik kom hierop omdat ik lees over het boek `Autoriteit’ van de Vlaamse hoogleraar Paul Verhaeghe. Is al een paar jaar oud, maar nog steeds interessant, alleen al omdat het boeiend is met niet-Nederlandse ogen naar Nederland te kijken. Vlaanderen is niet ver weg, maar toch. 
Hij schrijft dat we nogal zijn doorgeslagen in ons anti-autoritaire denken, wat vooral in de opvoeding van onze kinderen te zien is, want die mogen alles. Zo worden ze niet voorbereid op een maatschappelijk leven waarin regels gelden.
Ik ben van nature enorm anti-autoritair. Komt niet door mijn kindertijd. Daar heb ik geen klachten over. Anti-autoritair is misschien ook te veel gezegd. Ik accepteer wat autoriteiten van me willen, als ik het maar begrijp. Daarom knikte ik gehoorzaam toen de agent zei dat ik moest omdraaien. Had hij gelijk in. Was het trouwens een autoritaire opmerking? Misschien niet, want in wezen hadden we het in ons korte en flinterdunne gesprek over redelijkheid. Maar niet iedereen moet me vragen: `Wat zijn we precies aan het doen?’ Vooral niet als ik de weg kwijt ben en op zoek naar de autoriteit in mezelf.