Duim

Een pakje is nogal een ding geworden. Vaak krijg je eerst paar keer digitale post. Dat het klaar staat voor verzending, dat het onderweg is en dat je het bijvoorbeeld morgen tussen dan en dan kunt verwachten. Van de meeste pakjes die ik ontvang, word ik blij, om dat woord maar weer eens te gebruiken, hoewel ik er een groot voorstander van ben het niet te vaak uit de kast te trekken. Vanwege die blijdschap zit ik tussen dan en dan ook een beetje klaar. Ik werk door, maar één oor concentreert zich op de deurbel. 
Nog niet zo lang geleden wist je niet hoe laat een pakje arriveerde, het gebeurde gewoon: de bel, bezorger voor de deur met de woorden: “Een pakje voor u!” Sommige bezorgers maakten er meer werk van: “Toch niet alweer een boek.” Of (kartonnen koker): “Vast iets leuks voor aan de muur.” 
In wezen is er weinig veranderd. Het pakje wordt immers nóóit tussen de aangekondigde tijdstippen bezorgd. Geeft niets, maar waarom wordt het je dan beloofd? 
In de post met de aankondiging staat ook regelmatig dat je kunt volgen welke weg het pakje aflegt. Moet je iets aanklikken. Doe ik nooit, want ik denk: als het maar komt, hoe interesseert me niet, want het is informatie waarmee ik niets kan. Ga heus niet bellen met “Zeg, liever niet via Lobith!”. 
Mijn pakjes komen steevast te vroeg. Lig ik weggezakt in het badschuim en ah, de bel. Op weg naar blijdschap haast ik me naar de deur. 
Soms krijg je later weer post met het verzoek de bezorging van het pakje te evalueren. Kun je op een opgestoken duim klikken of op een neerwaartse duim. In het laatste geval graag toelichting. 
Om de haverklap hoor je dat iets grappig is, “Grappig dat je dat zegt.” De gang van zaken rond pakjes: grappig.