Koffietafel

Het is de bedoeling dat je min of meer over alles een mening hebt. En niemand vraag zich af wat daar de zin van is. Heus niet alles hoeft zin te hebben, echt niet, kan ook érg vermoeiend zijn, maar hetzelfde geldt voor overal een mening over hebben. 
“Zeg heb je Mein Kampf gelezen?” In zo’n vraag doet de Duitse titel het beter dan ‘Mijn strijd’. ‘Mijn strijd’ klinkt ook anders, beter misschien, knokken voor een ideaal tegen de wind in, niet opgeven en zo. Ik zeg dan dat ik Mein Kampf niet heb gelezen en dat ik het ook niet in huis ga halen voor op de koffietafel. (Heb ik trouwens niet, een koffietafel. Wacht nog steeds op een mooie aanleiding er een aan te schaffen.) 
Volgende vraag: “Interesseert je dat dan niet?” Dat is geen vraag meer naar een mening, het is méér. Bij mij is het zo dat wanneer iets mijn vurige interesse heeft, ik er achteraan ga. Als ik Mein Kampf had willen lezen, had ik het gedaan, het mag ook niet verboden zijn, maar van mensen die ik hoog heb, begreep ik dat het boek nauwelijks te lezen is. Zware kost, en dan bedoel ik zware kost die zo zwaar is dat je die uit je handen laat vallen. Maar heeft het mijn interesse wel? Soms is de praktijk veelzeggender dan de theorie. Ik bedoel: wie weet niet waartoe het boek heeft geleid?
Het is een bestseller in Nederland, begrijp ik. Hoeveel zijn er dan verkocht? Meer dan 10.000, veel meer. Waarschijnlijk willen de meeste kopers het vooral in huis hebben om het in huis te hebben. Waarom? Vanwege de inhoud? Vast niet. Omdat je Het Kwaad kunt oppakken en doorbladeren? Kan ook in de boekhandel Misschien omdat het eindelijk beschikbaar is. En dan doe je ergens aan mee, want we doen zo graag ergens aan mee, dólgraag.