Tam

Overheidscampagnes die ons bewust moeten maken van iets wat we beter niet moeten doen, zijn vaak kinderachtig. Gaat altijd om wat we heus wel weten. We moeten er dan onrustig van worden omdat we net iets te vaak doen alsof we het niet weten. Mag best een schepje bovenop. Dat we geschrokken terugdeinzen als we zo’n spotje zien en met ingehouden adem de boodschap herhalen. 
Er is een nieuwe campagne: Rij Mono. Ik léés dat die er is, maar heb er nog niets van gemerkt, maar misschien moet die nog in gang worden gezet. De naam zei me eerst niets: Rij Mono. Hoezo rij mono? Wat is dat, mono rijden? Het gaat erom dat je achter het stuur niet met je telefoon in de weer bent. Met wie dat niet weet, is iets raars aan de hand. 
Ik zag een interview met een gedragswetenschapper die zegt dat het goede van de campagne is `de positieve insteek’. (Laten we het woord `insteek’ alsjeblieft zoveel mogelijk te vermijden!) Maar daar heb je het al, wat nou positieve insteek? Een positieve insteek is altijd veel te tam, de woorden zeggen het al.
Maar goed, ik wil de slogan meteen begrijpen en in die campagne moet iets gebeuren waar we het allemaal over hebben.
De eerste overheidscampagne die ik me herinner, was Glaasje Op Laat Je Rijden. Halverwege jaren zestig. Niemand schrok van die woorden, maar ze waren onthoudbaar. En nuttig, want onze vaders en moeders wisten van niks. Flesje wijn op, ach, waarom dan nog niet even van Den Haag naar Nijmegen rijden, grappig traject. En er kwam een lied bij. Van Sjakie Schram. De eerste regel van dat lied zong iedereen. Nog steeds hoef je maar te zeggen `Glaasje op’ en hup, daar komt het lied. Hoef je niet eens uit die tijd te zijn. Insteek van heb-ik-jou-daar.