Straatbeeld

Aan een vriend vroeg ik of hij het landelijk meldnummer wist. Hij keek me vragend aan. Hij is een vriend die van heldere formuleringen houdt. Alleen landelijk meldnummer zeggen, is nogal vaag. Ik zei dat ik uiteraard het nummer bedoelde dat je moet bellen als je een verward persoon ziet. Hij weet meestal alles, maar dat wist hij niet. “Vind je mij verward dan?” vroeg hij. Ik schudde lachend mijn hoofd, maar dacht: als je wel verward was, moet ik natuurlijk niet aan jou dat nummer vragen. Maar ja, als je het niet uit je hoofd weet?
Uit de berichtgeving over dat meldnummer heb ik begrepen dat `verward persoon’ een breed begrip is: mensen met een psychose, ook `asielzoekers met een trauma’, dronken personen, iemand die woedend zomaar iets aan het vernielen is, kortom, denk een beetje aan ons straatbeeld.
In een radioprogramma hoorde ik een deskundige spreken over het meldnummer. “Stap in de goede richting.” Dat zei hij. En toen kwam er heel veel máár. Samenvattend: druppel op een gloeiende plaat.
Ik ben een groot voorstander van de zorgzame samenleving, want dan is een samenleving pas een samenleving: als we ervoor zorgen dat we het samen doen. Maar ja, wanneer ga je dat meldpunt bellen? Soms is het evident, want er zijn mensen die de hulpvraag uit schreeuwen.
Maar de twijfelgevallen: iemand komt log dansend uit een café en roept de Poetin moet uitkijken. Meestal weet je niet hoe je zo’n tafereel moet analyseren en misschien voel je je een klikspaan als je dan verbinding zoekt met het meldpunt. 
En wanneer het over jezelf gaat! Ik weet dat ik ook vaak in de war ben. Vanwege van alles. Ik maak dat natuurlijk erger als ik tegen omstanders roep: “Niet bellen! Niet bellen!”