Tractor

Gisteren las ik een interview met de vrouw die met TomTom begon, Corinne Vigreux. Ze zegt dat ze met haar uitvinding duizenden huwelijken gered heeft. En dan doelt ze op de harde ruzies onderweg over hoe te rijden. Maar ze zal ook weten dat er mensen zijn die het beter weten dan de TomTom. De voorziening staat wel aan, maar wordt beschouwd als een hinderlijke bemoeial. “Naar rechts? Hoezo naar rechts? Kan echt niet! Naar rechts is volstrékt belachelijk!” Ik spreek uit eigen ervaring, maar ruzie met TomTom is anders dan zonder. Mét is vooral een autoriteitsconflict. 
Ik weet niet welke ik liever wil, maar wel dat ik niet zo’n ruziemaker meer ben. Niet dat ik slap achterover hang, maar veel kwesties waarover ruzie gemaakt kan worden, kunnen me minder schelen. Soms denk ik aan zo´n kolkende ruzie van weleer. Vaak begon het met een verouderde kaart. “Hé, die weg staat er niet op. Dat is raar. Laten we dan toch maar de volgende nemen. Dat is in ieder geval een leuke, landelijke weg.” 
We weten dat leuke, landelijke wegen wegen zijn waarvan je moet houden. Op zo’n leuke landelijk weg kan het dan beginnen. Ik hoor mezelf zeggen: “Als we die nieuwe weg hadden genomen, waren we er misschien al geweest.” Na een stilte: of ik dat zeker weet? Ik dan weer roepen dat ik niets zeker weet. Niets! Vervolgens doet zich op de leuke, landelijke weg filevorming voor: paar honderd meter verder rijdt een trage tractor met een brede aanhanger vol stro.
Het fijne was altijd wel dat als je eenmaal op je bestemming was, er diepe blijdschap opbloeide: “Nou, we hebben het weer gehaald.” Ik hoor deskundigen weleens beweren dat ruzies goed zijn voor een relatie. Wat ik al zei: ik weet niets zeker. Niets!