Natter

Toen ik gisterochtend om een uur of 7 mijn sportkleding aantrok (nu lijkt het net alsof ik deze woorden stoer opschrijf, wat niet zo is), vroeg ik me af hoe het ook alweer zat met de wintertijd. Willen we die nu wel of niet? Er was een discussie over, maar die heb ik niet gevolgd, omdat ik dacht: ik zie wel. Moet ik niet denken, ook omdat ik niet aan dat soort denken wil wennen. Ineens denk je van veel te veel: ik zie wel. En dan doe je nog maar nauwelijks mee aan alles. 
Net zoals ik na al die jaren nog steeds even twijfel bij de klok als de wintertijd ingaat (voor- of achteruit met de wijzers?), was ik kwijt of we voor altijd wintertijd of juist voor altijd zomertijd wilden. 
Ik trek vaak om 7 uur in de ochtend sportkleren aan (nu lijkt het net alsof ik deze woorden stoer opschrijf, wat niet zo is) en merk dus hoe het zit met het ochtendlicht. Van de zomerse kwaliteit ervan, nog niet zo lang geleden, is nog maar weinig over. En dat ging snel. Gisterochtend regende het niet, maar het had best gekund. Als het regent terwijl het nog donker is, voelt die regen anders aan dan wanneer er fris licht op schijnt. De regen ziet er zelfs anders uit. Klinkt misschien stom: natter. 
Dan komt er de vraag waarom ik zo vroeg opsta. Niemand zegt dat het nodig is. Ik ben mijn eigen werkgever en die werkgever is niet streng over het tijdstip waarop ik moet beginnen. Waarom maak ik er dan toch een piepkleine kwestie van, nog kleiner dan piepklein? Waarom deed ik dat een maand geleden niet? De herfst is een prachtig seizoen, maar soms zijn er van die herfstgedachten waarvan je je ouder voelt dan strikt noodzakelijk is. Bij die gedachte hoort ook de vraag waaróm in hémelsnaam die sportkleding.