Dingetje

Tegen het einde van het 8 uurjournaal van eergisteren zag ik een man op een intense werkplek. Hij wees achter zich: “Daar is het rookhok. Twintig minuten per dag was ik daar. Maar ik kom er nu nooit meer.” Ging uiteraard over stoppen met roken, weer, en over werkgevers die voor hun werknemers de cursus betalen om er vanaf te komen, en als het lukt, cadeaubonnen geven. In beeld verscheen vervolgens een asbak met een paar peuken erin en een sigaret waaruit rook dwarrelde, opdat we goed begrepen wat er aan de orde was. Vervolgens verklaarde een ernstige professor dat die cadeaubonnen hielpen. Asbak in beeld. Daar was de man van het rookhok weer die zei dat die cadeaubonnen een stimulans waren, maar dat hij het ook zonder had gekund. Hup, de asbak. Ter afsluiting een frisse vrouw die namens werkgevers vertelde dat die cadeaubonnen de zaak dubbel en dwars waard waren, want minder ziekteverzuim. 
Was in het journaal omdat de overheid de kwestie nu écht serieus gaat nemen.
Ik heb makkelijk praten. Toen ik als forse roker daarmee wilde stoppen, concentreerde ik me op die wil. Als ik iets niet wil, doe ik het niet. Klinkt simpel, maar zo werkt het bij mij. Als ik zin had in een sigaret, dacht ik: maar die wil ik toch niet? En ik lachte mezelf uit omdat ik iets wilde wat ik niet wilde. 
Ik ben mijn eigen werkgever, niet zuinig en waarom dan geen cadeaubonnen? Hoort een andere vraag bij: waarom wel? Ja, ik ben fitter en daar heb ik als werkgever baat bij. Daarom cadeaubonnen? Denken: wat ga ik daar eens voor kopen? Daarna op de fiets en thuiskomen met een leuk dingetje? En telkens als ik dat zie, weten dat dat er is omdat ik iets niet deed wat ik niet wilde? Grappig, zeggen we dan.