Bedremmeld

In de televisieserie Swiebertje van lang geleden, speelde ook een veldwachter een belangrijke rol, Bromsnor genaamd. Uitstekende naam, niemand in mijn omgeving zei: wie héét er nu zo? Eerlijk gezegd keek ik vooral vanwege hem. Zijn omgang met regels en gezag vond ik fascinerend. Voor hem was de allerhoogste autoriteit de burgemeester. Ik vond het altijd fijn wanneer de burgemeester Bromsnor opbelde, want dan ging de veldwachter in de houding staan, terwijl zijn stem bijna trilde van ontzag.
Vorige week maandag schreef ik hier dat Sinterklaas al een dikke week in het land was en dat ik hem nog niet had gezien. Ja, op televisie natuurlijk, maar niet in het straatbeeld. Daar hecht ik nogal aan. Het was geen klacht, maar een constatering.
Dezelfde dag kreeg ik een brief van Sinterklaas. Geen brief van papier, nee, ook Sinterklaas gaat met zijn tijd mee: digitaal. Hij nodigde me uit voor een bezoek aan het Huis van Sinterklaas in Nijmegen. Ik voelde me een beetje Bromsnor, want ik ging meteen staan toen ik de brief begon te lezen. Ik doe al een behoorlijke tijd mee aan het leven en nog nooit ontving ik een brief van Sinterklaas. Ooit, ruim vijftig jaar geleden, een ruw uit een bloknoot gescheurd blaadje waarop Zwarte Piet in rare letters had geschreven dat ik mijn kamer moest opruimen. Ik `geloofde’ toen al niet meer, maar schrok me rot. Die schrik was groter dan enig ontzag.
De brief van Sinterklaas las ik dus staande op mijn werkkamer, tikkeltje bedremmeld. Er was bezoek in huis. Dat zat aan de keukentafel nogal intens de wijn voor de feestdagen voor te proeven. Raar dat ik daar niet heen liep om te zeggen: “Ik kreeg net een brief van Sinterklaas.” Ik zag op tegen de reacties.