Lente

Het Groot Dictee der Nederlandse Taal is een mooi evenement. Toch zag ik er nooit naar uit. Faalangst! Maar ik voel me er wel altijd bij betrokken, daarom luisterde ik zaterdagochtend. Voor de televisie is het blijkbaar niet meer interessant genoeg, maar de radio is niet zo kleinzielig. En bij Frits Spits is het in goede handen. 
Paar dagen daarvoor hoorde ik Wim Daniëls zeggen dat het een makkelijk dictee was. Hij schreef het, kon het dus weten, maar ik vond het moeilijke informatie: “Iedereen kan het.” Fouten zijn dan nog dommer. 
Jammer vond ik ook dat Frits Spits ons voor het dictee begon, aanspoorde een selfie te maken terwijl we aan het schrijven waren. Dat moesten we dan ergens heen sturen, voor iets dat me ontging. Selfie heette ook niet selfie, maar schrijfie. Hoeft niet, hoeft echt niet! Waarom moet er toch altijd zo’n raar geinigheidje bij?
Het dictee op de radio vond ik aangenamer dan op televisie. Dan zag je altijd Bekende Nederlanders die olijk keken. Je kunt je bovendien betere concentreren als je alleen maar luistert naar Philip Freriks. Maar wat wéér gebeurde was dat Philip Freriks als snel Philip Freriks niet meer was, maar de onderwijzer op de lagere school. Daar kwam nog bij dat ik niet met mijn schrijfhand kon schrijven, vanwege een blessure, maar dat met de linkerhand deed. Dat kan ik niet, ik moet het een beetje leren. Tijdens mijn eerste dictees moest ik erg sterk op mijn handschrift letten, want daarvoor kreeg je ook een punt. 
In die dagen voelde ik verzet tegen alle gebeurtenissen in de klas, ook tegen het lokaal zelf. Als een bezetene keek ik uit het raam, want buiten was het altijd tintelend lente, ook in de herfst en winter. Zaterdag weer!