Bewegingen

Lang geleden liep ik ook met een wandelstok. Na een knieoperatie. Ook ten gevolge van sportbeoefening. Eerst krukken, toen wandelstok, gelukkig maar een week of twee. Bijna twintig jaar geleden, maar met die stok had ik soms het gevoel dat ik op weg was naar een andere levensfase. 
Heb ik nu weer een beetje. Over mijn nieuwe sportblessure schreef ik hier. Dom opgelopen tijdens het verlaten van de sportruimte. Een arm hangt in het gips in een ding, geen mitella, iets anders. En vanwege een gehavend been is er die wandelstok.
Gaat allemaal over, ik moet er niet over zeuren, maar het liefst blijf ik binnen. Al was het alleen maar omdat ik inmiddels minstens 1000 keer verteld heb hoe het gekomen is. Dat vragen mensen immers, door die stok en het gips. Ja, zou raar zijn als ze er niks over zeiden. 
Maar gisteren, ik was bijna thuis en moest zéér naar de wc, riep ik: “Het is een modern kerstgeheim. Ik vertel het je nog wel een keer!” Eenmaal thuis en opgelucht vond ik het belachelijke woorden. Modern kerstgeheim? Wat bedoel ik daar precies mee?
Waarom is zoiets er ineens uit? 
Maar goed, soms zie ik dat de wandelstok ook enige ontzag veroorzaakt. Medelijden hoef ik niet, alsjeblieft niet, maar ontzag vind ik wel iets hebben. Mensen gaan af en toe beleefd opzij, hoewel dat minder gebeurt dan tijdens mijn vorige blessure. (Er is iets mis met je leven, als je het opdeelt in blessures!). Komt door de mobieltjes. Ik wist natuurlijk al dat die intens om aandacht vragen, maar de hevigheid heb ik onderschat. Normaal wijk ik tijdig uit, maar nu is het wat moeilijker. Dan voel ik lichte behoefte woedende bewegingen met de stok te maken.
Ondertussen denk ik soms na over sportbeoefening