Zin

Net als een teer vaasje uit de kerstdagen gekomen, ben ik nog niet toe aan heldere eindejaarsgedachten. Is iets om morgen voorzichtig aan te beginnen. Dan is er nog een termijn van drie dagen. Of die dagen voldoende zijn voor een heel jaar, weet ik nog niet.
We kunnen het niet laten intensief vooruit te lopen op de dingen die nog moeten komen. De Nederlandse televisie is daar kampioen in. Alles wordt van tevoren van diverse kanten belicht. Neem bijvoorbeeld een documentaire van enig belang. In minstens twee praatprogramma’s heeft de maker al over de totstandkoming verteld. In een ander praatprogramma hebben we de belangrijkste fragmenten gezien en zijn mensen die in die fragmenten een rol spelen, aan het woord geweest. We hoeven dus niet meer te kijken. Gisteren las en hoorde ik al van alles over de oudejaarsconferences die we maandagvond op televisie kunnen meemaken. Een prima eindejaarsgedachte kan de vraag zijn of ik dat wel wil, maar goed, ik begin er morgen pas aan, aan die gedachten. 
Blijkbaar is een prominente vraag in de voorstelling van Marc-Marie Huijbregts of er in 2018 iets is gebeurd waarvoor we ons schamen. Waarschijnlijk bedoelt hij dan niet de wereld waarin we leven, maar privé. Goede vraag, zeggen we dan. Een vraag is alleen maar goed als het antwoord nog beter is. Ik had hem graag nog even uitgesteld tot oudejaarsavond of de middag daarvoor. Nu komt hij nog wat te vroeg. Er is een antwoord mogelijk, maar daarin heb ik nog geen zin. 
De vergelijking gaat niet helemaal op, maar toch denk ik aan vakantiereizen van vroeger naar het verre Frankrijk. Auto voller dan vol. Bij Den Bosch ineens de vraag: “Hebben we de paspoorten bij ons?” Ook een goede vraag.