Grenzen

Zolang ik me kan herinneren voel ik me een beetje doelloos op de eerste dag van het nieuwe jaar. Zo loop ik ook rond, doelloos. Ik wil iets, maar geen idee wat. Ja, ik probeer te denken aan dat nieuwe jaar, maar weet niet zo goed waar ik met denken moet beginnen. De muziek in Wenen fascineert me nauwelijks en het skispringen ook niet. Begrijp me goed, ik ben voor heel veel in, maar op nieuwjaarsdag nauwelijks. 
Ik ga naar de ruimte waar ik me het meest thuis voel, mijn werkkamer, maar om nu te gaan zitten werken, nee, ook maar liever niet. 
Ik dacht nog wel even aan de dag ervoor. Er meldde zich nog een familielid dat graag de avond bij ons zou willen doorbrengen. Prima natuurlijk. Ik haastte me naar de supermarkt om snel nog wat bier te kopen. Drink ik zelf niet, is dus maar in geringe mate in huis. Met mijn zespak sta ik bij het afrekenpunt waar je contactloos kunt betalen. Op het scherm verschijnt de mededeling dat een medewerk(st)er van de supermarkt komt controleren of je boven de achttien bent. Zo’n controle vind ik aangenaam, vooral omdat ik niet door de mand val. Het is echter zo druk in de supermarkt dat ik niet eens een medewerk(st)er kan zien naar wie ik oud kan zwaaien. Vind het ineens iets vreemds hebben, wachten op iemand die komt kijken of je ouder dan achttien bent vanwege iets wat je zelf niet drinkt. Eenmaal weer thuis hoorde ik op de radio dat op sommige eilanden in de Stille Oceaan het nieuwe jaar al begonnen was. Ja, ik hoorde me gisteren de namen van die eilanden met zacht respect uitspreken, Samoa, Tonga, lekkere woorden ook. In mij daalde een diep verlangen naar een eiland in de Stille Oceaan. Iets voor 2019? Grenzen verleggen, heet dat toch?