Hartje

Een vriendin komt op bezoek, bergt haar mobieltje op en zegt: “Bijna 7000.” Ik weet niet wat ze bedoelt. Heeft ze 7000 keer getelefoneerd of ge-sms’t of 7000 appjes verstuurd? Kan allemaal natuurlijk. Leuke vrouw, sterke communicatieve eigenschappen. Ze ziet mijn vragende verontrusting: “Stappen. Ik heb vandaag 7000 stappen gezet. Ik streef iedere dag naar minstens 10000. Daarom ben ik ook komen lopen.”
10000 stappen. Ik weet niet of dat veel is. Ik sta nooit zo stil bij mijn stappen, ook al zet ik er per dag behoorlijk wat, zeker nu ik door mijn blessure niet kan fietsen.
De vriendin vraagt: “Tel jij ze dan niet?”
Die mogelijkheid heb ik nog nooit overwogen. Natuurlijk heb ik weleens gehoord dat mensen dat deden, maar in mijn omgeving is het nooit onderwerp van gesprek. Misschien wordt er in het geheim geteld. Of zijn ze bang dat ze me onrustig maken omdat ik niet tel en het wel zou moeten doen.
De vriendin pakt mijn mobieltje en toetst een icoontje met een hartje erop in (zat ik zelf nog nooit aan!): “Zie je wel. Je hebt vandaag al 3662 stappen gezet.” Ik kijk met haar mee. Ja, 2,4 kilometer. Dat staat er ook bij. En dat ik op 7 verdiepingen ben geweest met de trap. De vriendin zegt dat ik ook naar de vorige dagen kan kijken. Als ze weg is, doe ik dat. Dinsdag 9956 stappen. Dus bijna 10000! Als ik dat geweten had, was ik nog een blokje om gegaan, maar of dat een juiste instelling is, weet ik niet. Ik moet me natuurlijk niet laten regeren door de stappenteller. Waar ben ik dinsdag trouwens allemaal heen geweest? Zie je, daar heb je het alweer: ik verdwijn in gedachten die ik helemaal niet moet hebben. 
Ik toets maandag in: 11 stappen. 11 stappen? Wat was er aan de hánd?